Refleksje poświąteczne

Dzień dobry po świętach.

Nie składałem Wam życzeń na święta, bo tak jak mówiłem Wam już wcześniej, nie sądzę, żeby moje życzenia lub ich brak cokolwiek zmienił w Waszym życiu. Dla tych jednak, którym po usłyszeniu życzeń robi się po prostu przyjemniej, to mówię: "Wszystkiego najlepszego z okazji świąt!".

A dzisiaj chciałem Wam napisać o moim przeżywaniu świąt - w dzieciństwie i teraz. A emocjonalne podejście do ich przeżywania znacząco się różni.

Jako dziecko, przeżywałem święta znacznie mocniej. Czekałem na ten "inny dzień" z niecierpliwością. Wiedziałem, że dostanę prezent. W latach 80tych i 90tych dzieci (również ja) przeżywały chyba znacznie mocniej prezenty, bo dostawało się je rzadziej. Czekałem na "ten dzień" z powodu zmiany w normalnym przebiegu dnia. Rodzice nie szli do pracy, sklepy były zamknięte, a tydzień przygotowań, sprzątania i gotowania sprawiał, że człowiek oczekiwał świąt jeszcze bardziej. Truduum paschalne, świece, uroczystości kościelne sprawiały, że widziałem również innych ludzi przygotowujących i oczekujących tych świąt. Wreszcie uroczyste niedzielne śniadanie, jajka, rzeżucha, sałatka warzywna, którą mama robiła na każde święta, zapach ćwikły i majonezu. Do tego prezenty - nie jakieś przypadkowe, ale takie, które naprawdę chciałem. Zwykle były to modele do sklejania, na które bardzo czekałem, a których nigdy nie dostawałem bez okazji. Potem wyjazd do moich kuzynów, na który bardzo czekałem - jedynych rówieśników, z którymi utrzymywałem bliski kontakt.

Dziś jest inaczej. Relacje z kuzynami bardzo się oddaliły, emocje związane z przygotowaniami w ogóle się nie pojawiają - zniknęły w natłoku normalnej, regularnej pracy, dziecinne emocje typu "nie mogę się doczekać" zostały za ścianą grubej, pancernej szyby emocjonalnej. Są znacznie silniejsze bodźce wywołujące emocje, niż dawniej. W kościele jestem skupiony na silnych bodźcach, które mi przeszkadzają - trzeszczący syk wózków dla dzieci, które jeżdżą po ziarenkach piasku rozsypanych na posadzce, stukot obcasów, chrząkanie i kaszlanie ludzi, przeraźliwy głos ludzki wzmocniony mikrofonem i głośnikami, zapachy, niewygodne miejsce, fizyczna i przeszkadzająca bliskość innych osób.

To nie jest pozytywny wniosek. Zauważyłem u siebie regres jeśli chodzi o przeżywanie pozytywnych emocji. Kiedyś było ich zdecydowanie więcej, potrafiłem się cieszyć ze świąt. Dzisiaj mam przed sobą blokadę, której nie potrafię obejść. Bardzo tęsknię za świętami - wiem, że były cudowne, a ich przeżywanie było przyjemne. Chciałbym powrócić do sposobu ich przeżywania z dzieciństwa - wyczekiwania, naturalnego dziecięcego uśmiechu i uciechy z prezentów. Chciałbym wrócic do radości przebywania z kuzynami, z którymi wciąż (od święta) się widuję. Bardzo bym chciał znów się wzruszać spotkaniami z rodziną, oczekiwać z niecierpliwością na ten świąteczny czas. Bardzo zazdroszczę i dzieciom, i dorosłym (np. mojej mamie), którzy z radością składają sobie życzenia przy świątecznym stole.

Zasiałem sobie rzeżuchę tydzień przed świętami - to mój stary nawyk. Na Wielkanoc chłonę jej zapach, ścinam sobie łodyżki i kładę na kanapkę z wędliną smarując chrzanem. Skupiam się na jej smaku i próbuję "wchłonąć" nie tylko jej smak i zapach, ale to, co ona przypomina mi o dawnych czasach, kiedy potrafiłem święta tak mocno przeżywać. To można porównać do wyciskania z gąbki resztki wody przez spragnionego na pustynii. Może jest jeszcze kropelka, może coś mi się uda wycisnąć. Tęsknię bardzo... Może za którymś razem gąbka będzie pełniejsza...