Rady dla rodziców dzieci z ZA

Dość często koresponduję z Wami prywatnie. Poznaję wówczas albo innych aspich, albo rodziców dzieci, które mają ZA. Ci ostatni dzielą się na takich, którzy w pełni akceptują ZA swoich pociech, albo wstydzą się ZA swoich dzieci ukrywając ten fakt przed innymi. Ci drudzy często opóźniają poznanie prawdy i nie chcą się dowiedzieć, dlaczego ich dziecko jest nieco inne niż pozostałe. Ja miałem właśnie rodziców z tej ostatniej grupy.

Chciałbym namówić wszystkich rodziców, którzy mają dzieci, u których podejrzewają lub właśnie zdiagnozowali ZA do przestrzegania kilku zasad, przy czym pamiętajcie, że są to zasady, których ja bym sobie życzył od moich rodziców, gdyby możliwy był powrót do dzieciństwa:

1. nie wstydź się przed innymi, że Twoje dziecko jest inne. Ono nie czuje wstydu tak długo, dopóki nie zobaczy, że Ty masz z tym duży problem
2. nie miej żadnych oporów, by przygotowywać otoczenie (opiekunki, przedszkolanki, nauczycieli) na spotkanie ze mną i nauczanie mnie. Nie ma nic gorszego, niż nauczyciel, który traci cierpliwość i zaczyna wrzeszczeć, a ja nie rozumiem dlaczego
3. jeśli Cię wkurzam i denerwuję, to nie dlatego, że jestem zły i z natury niegrzeczny. Tak po prostu wygląda mój prawdziwy świat, którego prawdopodobnie nie akceptujesz.
4. gdy doprowadzasz mnie do porządku i dyscypliny strachem i terrorem, pamiętaj, że bojąc się będę grzeczniejszy, ale za parę(naście) lat opanuję stosowanie strachu i terroru na innych ludziach do perfekcji. Zwłaszcza, gdy jestem inteligentny
5. gdy oczekujesz ode mnie mówienia prawdy, za którą mnie karcisz i karzesz, uczysz mnie w tym momencie kłamstwa. Ta nauka zostaje na całe życie. W ogóle ludzie jeśli kłamią, robią to chyba ze strachu
6. kiedy mam silne objawy nerwicowe i psychiatra zaleca psychotropy, robi to, żeby to mi było mi łatwiej, a nie mojemu rodzicowi... Tobie będzie łatwiej, jeśli nie wykupisz leków i zmienisz psychiatrę, który uznał, że z Twoją pociechą jest coś nie tak, prawda? Łatwiej udawać, że wszystko w porządku, a "młody"... jakoś sobie da radę, bo jest młody... Pamiętaj! Leki są po to, żeby to mi było łatwiej, a nie Tobie...

I najważniejsze:

- niezależnie od tego jak mnie wychowasz, pamiętaj, że świat, w mojej głowie jest inny, niż świat, w którym Ty żyjesz... Kiedyś Cię zawiodę, złamię reguły z Twojego świata, doprowadzę do rozpaczy. Sprawię, że będziesz cierpiał widząc, że jestem inny niż Ty. Bądź gotowy na to, że pomimo Twoich wysiłków przestanę być człowiekiem wychowanym wg Twoich zasad. Nie oczekuj, że będę idealnym, wiernym, do końca posłusznym pracownikiem, mężem, ojcem, matką, córką, synem. Dlaczego? Nie "czuję" do końca Twoich zasad i z reguły spełniam je dla świętego spokoju. Ale mam swoje zasady, które mogą Ci się wydać pokręcone i sprzeczne z etyką i moralnością, jaką znasz. Prędzej czy później zawiodę Cię, złamię i przerażę. Chyba, że wejdziesz w mój świat i spróbujesz pojąć reguły, którymi się kieruję, a których złamanie jest dla mnie ciosem psychicznym...

A teraz opowieść, którą pragnę się z Wami podzielić o tym, do czego może prowadzić bagatelizowanie i nie liczenie się ze światem wewnętrznym ZA.

Kiedyś znajomy, który pracuje obecnie na oddziale dziecięcym szpitala psychiatrycznego w pewnym dużym mieście opowiadał mi o przypadku chłopca, który miał na imię Bartek. Nie był on zbyt lubiany przez lekarzy, pielęgniarzy i nauczycieli w szpitalu. Miał ZA i był inteligentnym, ale bardzo natrętnym uczniem, który bez wyczucia i dyscypliny pytał i komentował, gdy coś było nie tak. Spał w jednej sali z 5 innymi chłopcami. Którejś nocy skatował swojego głuchego kolegę Filipa. Bił go po twarzy aż do krwi, trwało to wiele minut, zanim ktoś interweniował.

Debil! Ktoś mógłby powiedzieć. Ale prawda była nieco inna. Poprzedniego dnia, w sali lekcyjnej, pobity później Filip podarł dla zabawy zeszyt Bartkowi. Bartek poskarżył się nauczycielowi, bo Filip zaburzył mu pewien uporządkowany rytm pracy w szkole. Zeszyt był dla chłopca bardzo ważny. Nauczyciel obiecał, że ukarze za ten wybryk Filipa, ale niestety obietnicy nie spełnił. Bartek pod koniec lekcji raz jeszcze się przypomniał o karze, ale jego prośba nie odniosła skutku. Postanowił interweniować u lekarza domagając się kary dla Filipa, ale też nic z tego nie wyszło... przyszedł wieczór i noc. Chłopcy spali. Wszyscy oprócz Bartka. O czwartej w nocy gdy nie mógł spać z powodu zawodu i braku poczucia sprawiedliwości, chłopiec wstał i sam ją wymierzył...

Nie chcę oceniać, czy Bartek postąpił słusznie czy nie słusznie. Pewne zasady i obietnice są dla nas tak ważne, że faktycznie nie możemy spać, gdy się ich nie spełni. Męczy nas to wewnętrznie i nie daje skupić na innych dziedzinach życia, zanim nie uporządkujemy spraw bieżących...