Zetknięcie aspiego z medytacją i „mindfulness”

To mój pierwszy post pisany w nowej formie bloga, więc „Wasze zdrowie” wypadałoby powiedzieć. Mniejsza z tym, niczego nie piję, jestem trzeźwiusieńki, jak skowronek wrzeszczący o poranku.

Dziś będzie o Mindfulness.

Jakiś czas temu podreptałem sobie na wykład pewnej pani z Warszawy, która przyjechała do mojego miasta poprowadzić warsztaty z mindfulnessu. Dodreptałem się po dwudziestu metrach, z samochodu pozostawionego na parkingu. Parkowanie wymagało czterech poprawek.

Pani się przedstawiła i wyjaśniła wszystkim obecnym na sali skazańcom, że mindfulness oznacza uważność, akceptację siebie, akceptację życia. Wywodzi się, jako pochodna buddyzmu i yogi (dobrze piszę, czy pomyliło mi się z jakimś misiem?), która też jest pochodną buddyzmu. Mindfulness nie ma nic wspólnego z żadną religią, ale z medytacją, kontemplacją życia takim, jakim jest, spokojem ducha i skupianiem się. Najpierw na sobie, potem na innych. Dla niektórych to ciekawe, dla mnie do czasu. Ale po kolei.

Po 5 minutach tłumaczenia przystąpiliśmy do ćwiczeń praktycznych. Pani poprosiła o zrelaksowanie się i uderzyła delikatnie młotkiem w gong o kształcie miski na owoce. Rozległ się miękki melodyjny hałas…, który po chwili zamienił się w buczenie: sprzężenie zwrotne wywołane zbyt blisko podstawionym mikrofonem do miski. Pora zrelaksować się ponownie.

Poproszony o zajęcie wygodnej pozycji niestety jej nie zająłem, bo krzesła były wybitnie niewygodne. Może to zaważyło o negatywnym wydźwięku tego, co się po chwili stało. Proszę zamknąć oczy, skupić się na włosach, twarzy. Poczuć ręce, pupę, nogi… No to wyobrażałem sobie, że się skupiam na nich. Próbowałem się w nie wczuć. Niestety nie siedziałem wygodnie i moje cztery litery zaczęły boleć. No ale ta dziwna pani z przodu kazała, więc wyobrażać sobie zacząłem co moja pupa teraz czuje. Swędziała mnie trochę i miałem ochotę się podrapać. Nie zrobiłem tego, bo trochę się wstydziłem. Przeszedłem do innej części ciała szukając świadomości i samospełnienia. Doszedłem do pleców. Wyobraziłem sobie na prośbę pani z przodu, że mam plecy bardziej, niż kiedykolwiek. Niestety w tym samym momencie również one zaczęły mnie swędzieć. Moja medytacja przekształciła się w samoświadomość swędzenia własnego ciała. 10 minut później poproszony o zaciśnięcie z całej siły dłoni na wyprostowanej ręce poczułem ból w stawach palcowych. Bo chyba za mocno ścisnąłem palce – w końcu miało być z całej siły. W dodatku paznokcie wbiły mi się w wewnętrzną część dłoni, a dawno (10 dni) ich nie obcinałem. Coś mi w dodatku chrupnęło w pięści. Postanowiłem nie słuchać do końca naszej dziwnej kobiety i zacisnąłem dłoń lżej. Inni chyba zrobili to samo, bo nie widziałem nigdzie min wykrzywionych z bólu.

Następnie odbywał się spacer ludzi świadomych i uspokojonych po sali. Było nas prawie 100 osób, sala była trochę za mała. Mieliśmy to robić z zamkniętymi oczami, ale ze względu na ryzyko kolizji, łaziłem sobie z podniesionymi powiekami omijając innych wyglądających jak ślepe zombie. Nie można było się wyciszyć, bo na podłodze był stary parkiet, który skrzypiał, jak stara szafa przeszkadzając mi się skupić na kontemplacji życia takiego, jakim jest. W pewnym momencie zacząłem akceptować parkiet, trochę brudny, stary i zniszczony. Zacząłem wyobrażać sobie, co teraz czuje i zaakceptowałem jego skrzypienie, jako element harmonijnego środowiska, które miałem poczuć.

Pomyślałem sobie, że joga i medytacja prowadzi mnie jedynie do frustracji. Skupianie się na sobie prowadzi do swędzenia, które w normalnych warunkach ignoruję (mam nadwrażliwość na dotyk). Może byłem po prostu tego dnia mało uduchowiony, może oczekiwałem bardziej wiedzy, niż odprężenia. Może potrzebuję zupełnie innych warunków – ciszy, komfortu, samotności. A może zabrakło mi jakiś środków farmakologicznych umożliwiających wejście w trans lub przejście w inny wymiar świadomości, jak robili to Indianie. Sam nie wiem, bo nie jestem ekspertem w medytacji i nigdy nie osiągnąłem nirwany. Tzn. osiągnąłem, ale tylko w przenośni.

Jedną rzecz zapamiętam. Przydała mi się. Nasza dziwna pani powiedziała, abyśmy pomyśleli sobie o naszych wrogach. Abyśmy wyobrazili sobie, że też mają emocje. Nie tylko negatywne. Że potrafią się śmiać i płakać. Że przeżywają tragedię, bo są takimi samymi ludźmi jak my. Że mają swoje frustracje, bo być może coś złego spotkało ich w przeszłości. Poprosiła, żebyśmy teraz im wybaczyli. I to chyba był strzał w dziesiątkę. Taki sposób myślenia, gdy jestem sfrustrowany czyimś zachowaniem może pomóc mi się uspokoić. To faktycznie wycisza i oddala negatywne emocje. Mam wrażenie, że teraz mniej frustrują mnie kierowcy na drodze łamiący przepisy. W momencie, gdy wymuszają na mnie pierwszeństwo, wyobrażam sobie to, co ta pani powiedziała. Chamowi w BMW to nie pomoże, ale mi pozwala się wyciszyć i przebaczyć mu. „Spieszysz się, żeby Cię nie wylali z roboty” myślę sobie. I jadę dalej spokojniejszy!

Pomyślałem sobie, że nawet w rzeczach, które nie są przeznaczone dla nas, można znaleźć jakąś wartość. Mindfulness i medytacja grupowa nie jest dla mnie. Ale gdzieś tam „pomiędzy wierszami” usłyszałem coś, co pomoże mi się uspokoić w sytuacjach, które dawniej doprowadzały mnie do szału.