Sztuka hipokryzji ludzkiej...

Jestem aspi. 

Nazywam się Krzysztof. Mam prawie 34 lata, w swoim życiu odnosiłem spektakularne sukcesy i wielkie porażki - łącznie z próbą samobójczą i konfliktem z wymiarem sprawiedliwości. Byłem żonaty ponad 8 lat. Pod koniec małżeństwa przestało się nam układać. Wiele w tym mojej winy. Była żona do dzisiejszego dnia nie ma pojęcia z jakiego powodu tak się stało. 

Dzisiaj oboje mamy swoich partnerów mimo, że pochodzimy z praktykujących rodzin katolickich. Ale mamy coś jeszcze: dwójkę dzieci. Mój pierworodny ma na imię Piotrek i odziedziczył po mnie zespół Aspergera. Drugi  - Bartek. Jest nt (dla niewtajemniczonych nt = neurotypowy, co oznacza, że nie ma spektrum autyzmu, w tym zespołu Aspergera). Tyle tytułem wstępu. Teraz niestety będzie szorstko i boleśnie, bo dzieje się źle.

Fragment wyroku sądu w sprawie naszego rozwodu: 

brak ograniczeń rodzicielskich, ojciec wyprowadza się z mieszkania należącego do jego rodziny, aby matka z dziećmi mogły tam dalej mieszkać. Oboje rodziców ma prawo do nieograniczonych kontaktów z dziećmi i do decydowania o nich.

Na początku było "profesjonalnie" i zgodnie...

Ja psycholog, ona pedagog specjalny. Żyjemy w przyjaźni i porozumieniu, aby nasze dzieci nie odczuwały skutków rozwodu. Do czasu. W drugiej połowie 2015 roku była żona wreszcie znajduje sobie partnera. Od tego czasu próbuje mi ograniczyć kontakty z dziećmi. Mimo, że wyrok jasno brzmi, że nie ma do tego prawa. To nie wszystko. Stosuje dotkliwe kary wobec starszego syna z ZA, który bywa trudnym dzieckiem. Niestety łącznie z przemocą fizyczną. Na szczęście, za moją namową ogranicza ilość dotkliwych dla niego kar. Nie ma zbyt wielkiego pojęcia o traktowaniu syna z zespołem aspergera, ale chce dobrze dla naszych dzieci. Momentem przełomowym był dzień, w którym oznajmiła mi, że "za często widuję się z dziećmi" i postanowiła zakupić mieszkanie na kredyt tłumacząc mi prosto w twarz, że gdy się wyprowadzi, nie będę mógł już tak często widywać się z dziećmi. Ta informacja... jak grom z jasnego nieba...

Wizyta policji, czyli cios prosto w dzieci... 

Mam duży kłopot z moją byłą żoną. Nie przestrzega prawa. Punktem kulminacyjnym był dzień, w którym wezwała policję, gdyż... chciałem przebywać tego dnia z moimi synami zgodnie z wcześniejszym planem. Niestety moja była ma słabą pamięć i bardzo często myli godziny i daty. Nie jest też zbyt bystra i do dzisiaj nie potrafi zinterpretować wyroku sądu. Uważała, że tamtego dnia moim obowiązkiem było zaprzestanie widzenia z moimi pociechami mimo, że wcześniej umawialiśmy się na wspólną z nimi zabawę. 

Niestety posłuchała któregoś ze swoich najbliższych... Wpierw zaczęła siłą wyrywać rączki młodszemu synkowi, który chciał zostać ze mną. Potem wezwała policję... do mnie i do moich dzieci... Przyjechało dwóch dość wystraszonych i bardzo przejętych młodych aspirantów. Żona w ryk - skarżąc się im, że "terroryzuję ją"... Policjanci poprosili o wyrok naszego rozwodu, a następnie weszli do pokoju... zobaczyli mnie i dzieci z uśmiechem i szczęściem na twarzy wspólnie się bawiących. Mój młodszy syn nie chciał zejść mi z kolan, bardzo chciał ze mną się bawić, bo za rzadko jak na ojca z nimi spędzam czas. Razem dopingowaliśmy starszego, który grał na konsoli. Policja ku zdziwieniu mojej żony oznajmiła, że nic nie może zrobić, bo... w żaden sposób nie złamałem prawa, a w dodatku mam pełne prawo do kontaktów z dziećmi. Wówczas jakimś dziwnym trafem histeryczny płacz bardzo szybko zniknął z twarzy mojej żony. 

Tego dnia zrobiliśmy krzywdę dzieciom pozwalając sobie na wezwanie policji. Mój tata powiedział po całym zajściu mojej byłej żonie coś, czego nie zapomnę do końca życia:

"osoba, która doradziła Ci wezwanie policji jest największym wrogiem waszych dzieci"...

Nasi wspólni znajomi

Wiem niestety, że moja była żona bardzo się na mnie skarży oczerniając mnie niemiłosiernie. Zarówno w jej rodzinie, jak i wśród wielu byłych przyjaciół jestem obecnie persona non grata - osobą, która zniszczyła kobiecie życie, manipulatorem i kłamcą, chorym na głowę świrem (żona wie, że mam zdiagnozowany ZA), który latami (rzekomo) znęcał się psychicznie nad nią... Z różnych źródeł dowiedziałem się strasznych rzeczy o sobie. Jakoś wyjątkowo mocno przerysowanych i zakłamanych akurat w momencie, jak w jej życiu pojawił się jej nowy partner - Ignaś.

Ignacy jest zapalonym biegaczem, fizjoterapeutą, fanem dobrego trunku i ogólnie bardzo sympatycznym człowiekiem. Ma 35 lat, lekki brzuszek, szeroki, ładny uśmiech i piękne hobby - wycieczki, góry i maratony. Do tej pory mieszka z rodzicami. Jego najbliższa rodzina nie jest zbyt szczęśliwa, że spotyka się z rozwódką z dwójką dzieci. Delikatnie mówiąc - odczuwają z tego powodu lekki dyskomfort. Moje dzieci bardzo go lubią, ale zdecydowanie bardziej wolą spędzać czas z ich tatusiem, co często i głośno powtarzają zarówno swojej mamie, jak i jej rodzinie powodując lekki "gul" i ściśnięcie zębów słuchaczy, bo przecież...

"ten bezczelny typ nie ma moralnego prawa być dobrym tatą"! 

Dlaczego w ogóle to piszę? No cóż... zarówno moja była żona, jej chłopiec Ignacy, jak i nasi wspólni znajomi czytają mojego bloga... I w związku z tym...

Droga była żono! Drogi Ignasiu! Drodzy nasi wspólni znajomi! 

Basiu, Agnieszko, Kasiu, Jacku, Aniu! Nie wszystko, co słyszycie od mojej byłej, jest prawdą! Nawet moja mama, która zawsze trzymała jej stronę ostatnio stwierdziła, że "Tereska kłamie i trochę zmyśla". Droga była rodzino i znajomi! Ja bardzo kocham swoje dzieci! Żądane są ode mnie całe tygodnie, w których mam nie widywać dzieci mimo, że one bardzo tego chcą i proszą! Była żona kłamie mi w żywe oczy, mówiąc, że ustalałem z nią, że nie będę się widział z dziećmi w danym dniu! Prosto w twarz wypluwane są na mnie słowa wypowiadane z drwiną, że jestem chory i że za jakiś czas nie będę się mógł widywać z Piotrkiem i Bartkiem. 

Czy naprawdę za często z nimi przebywam? Serio? Zejdźmy na ziemię: Sąd przyznał obojgu rodzicom równe prawa rodzicielskie... Przecież mam takie same prawa, jak Ty kobieto! Dlaczego ostatnio późnym wieczorem otrzymałem telefon, w którym powiedziałaś mi, że nie będę mógł pójść z dziećmi następnego dnia do kościoła zgodnie z naszymi wspólnymi ustaleniami? Dlaczego rzuciłaś słuchawką, gdy chciałem sprawę wyjaśnić i nie odbierasz ode mnie telefonu? Dlaczego następnego dnia uciekłaś z dziećmi nie mówiąc mi dokąd jedziesz i uniemożliwiając mi nawet rozmowę telefoniczną z moimi synkami? Droga była żono! Przecież zostałaś pouczona przez policjantów, że nie wolno Ci takich rzeczy robić!!!

Drodzy kochani znajomi! 

Nie widzicie, że to niezgodne z prawem? Serce mi się kraja. Zadzwoniłem do mojego prawnika. Kazał mi zbierać dowody i udać się na komisariat celem zawiadomienia o wykroczeniu dokonanego przez moją byłą... Napisałem jej o tym w smsie. Wtedy mi dopiero zaczęła odpisywać.

Wiecie co jest największą hipokryzją w tym wszystkim? Moja była jest urzędnikiem państwowym... Dyrektorem publicznego. I (o zgrozo!) oligofrenopedagogiem!!! W dodatku matką aspiego... Kobieto! Zapytaj swoich obu synów, jeśli masz wątpliwości! Dobrze wiesz, co mówią o tym wszystkim! I mają rację!

Drodzy znajomi i kochanku mojej byłej żony! Piszę ten rozpaczliwy list, bo wiem, że macie duży wpływ na tą kobietę. Nie nastawiajcie jej przeciwko ojcu jej dzieci. Gdy pojawia się konflikt między nami o terminy widzeń z małymi pociechami, ona zawsze powtarza: "mam prawo do szczęścia"... Ja też mam do niego prawo!... Nasze dzieci mają do niego prawo!!... Dobrze wiecie co jest szczęściem dla naszych dzieci. U starszego synka pojawiły się pierwsze symptomy nerwicy natręctw - echolalia. Bardzo potrzebuje spokoju, wyciszenia, towarzystwa i zgody obojga rodziców, a nie podburzania jego matki i nastawiania jej przeciwko mnie...