Chciałbym opowiedzieć co czuję, ale nie mogę.

Mi się bardzo trudno opowiada o sobie. Poznaję czasem kogoś, nawet nieco bliżej - tak jak ostatnio kolegę, którego odwiedziłem w szpitalu. Czasem mam potrzebę opowiedzenia, a może wykrzyczenia o swoim życiu, ale się najczęściej wstrzymuję. Ostatnio tak się otworzyłem na szkoleniu, które prowadziłem dla części z Was w Warszawie. Opowiedziałem o sobie dosłownie kilka zdań - bardzo szczerze i prawdziwie, bez ogródek i owijania w bawełnę. Reakcje były raczej smutne.

Dlaczego o tym piszę? Ostatnio mam coraz silniejszą potrzebę pokazania Wam swojego świata i siebie samego. Nie wiem jak, nie wiem gdzie, nie wiem na ile. Postanowiłem więc, że najlepiej zrobię, jeśli Wam narysuję rysunek. O sobie.

Za tło posłużył papier, który okazał się jakimś dokumentem, znalazłem parę flamastrów, cienkopis. Za biurko posłużyła mi podłoga i stara skrzynka, którą przyniosłem kilka tygodni temu ze śmietnika. Po niespełna godzinie skończyłem i zacząłem patrzeć na to, co zrobiłem...

Chyba rzadko kiedy patrzę na ludzi, obiekty, a nawet moje życie całościowo. Zwykle skupiam się na szczegółach. Gdy patrzę na człowieka, to patrzę na jego zmarszczki na palcach, pryszcz na czole, pręgi na siatkówce oka, rozstępy pod udem czy odstający kawałek naskórka. Swój rysunek też zacząłem od szczegółów. Po jakimś czasie spoglądania na te szczegóły, z wielkim trudem doszedłem do ogółu i spojrzałem raz jeszcze, ale tym razem całościowo. Wnioski nie są optymistyczne. Stwierdziłem, że za dużo smutnych i negatywnych rzeczy. Z chęcią bym je wymazał, ale wtedy nie byłoby już rysunku przedstawiającego moje życie. Zmartwiłem się, bo to wszystko wygląda okropnie i nie mam pojęcia, jak to zmienić. Nie umiem prosić o pomoc, ze wszystkim próbuję radzić sobie sam i jestem zmęczony. Jestem z tych aspich, co się męczą, gdy wokół nich za dużo się dzieje "mocnych" i złych rzeczy. A z tego co narysowałem dość bezwiednie i bez głębszego zastanowienia się - sporo złego wokół mnie ostatnio.

Szkoda, że nie ma w głowie takiego przycisku "reset", bo bym sobie wyczyścił sporo rzeczy, które zaśmiecają moją głowę i trują mnie. Nie opowiadam tego zbyt często i zbyt wielu osobom, bo boję się odpowiedzi, że "każdy ma to, na co sobie zasłużył", a ja nie pytam o powód wszystkich tych rzeczy.

Zamykając tenże post, chciałbym na końcu napisać coś pozytywnego. Na fejsbuku jest Was już ponad 3600. To ogromna liczba zważywszy na fakt, iż temat jest dość wyspecjalizowany i niszowy. Taka ilość czytelników motywuje do życia, do działania i do dawania sobie rady. Nie zabiegam o polubienia, nie płacę za "nowe lajki", nie namawiam znajomych do polubienia mojego bloga. Zebraliście się wokół mnie, bo polecaliście się sobie wzajemnie i czytaliście mnie dzięki udostępnieniu moich postów przez znajomych. Dziękuję za to Wam, bo jest w życiu kilka rzeczy, które mi przynoszą nieco radości i spełnienia. Jedną z nich jesteście Wy!